Intensywne walki rozgorzały natomiast na południu na granicy jugosłowiańsko-albańskiej. Co ciekawe początkowo to nie Włosi byli stroną atakującą, bowiem spodziewając się ataku z zajętej przez Włochów Albanii, Jugosłowianie i Grecy porozumieli się ze sobą by wspólnie uprzedzić włoskie ataki oraz by pozbyć się słabszego włoskiego przeciwnika z Albanii, rozdzielającego ich armie, przed głównym starciem z groźniejszym wrogiem, czyli III Rzeszą. Mussolini w tym czasie planował ostateczną rozprawę z Grecją (w marcu), ale na szczęście dla włoskich żołnierzy, pod wpływem nalegań niemieckich i samego Hitlera (dostała zakaz od Firera), wydał dyspozycje do przejścia do obrony i przygotowania się na grecko-jugosłowiański atak. W ostatnich chwili przygotowano pozycje obronne na granicy jugosłowiańskiej. Mimo przeważających sił, gdy 7 kwietnia do ataku ruszyli Jugosłowianie, Włosi pozostali w obronie i tocząc walki na wielu odcinkach stopniowo się wycofywali. Ciekawostką z tego okresu jest fakt, że Włosi złamali jugosłowiański szyfr i nadali fałszywy rozkaz dla wojsk Jugosławii, by się wycofały a później szereg sprzecznych rozkazów, który wprowadziły zamęt w dowodzeniu przeciwnika. Po załamaniu się jugosłowiańskiej ofensywy w dniu 11 kwietnia wojska Mussoliniego przeszły do kontrataku i odzyskując utracone ziemie albańskie weszli do Jugosławii. 12 kwietnia Włosi zajęli Podgoricę, Cetnie, Kotor i Antivari i posuwali się dalej zajmując Danilovgrad. 12 kwietnia włoski garnizon Zadaru zajął miasto Benkovac a pułk piechoty morskiej „San Marco” dokonał desantu na tyłach przeciwnika.

 

Także 11 kwietnia do natarcia ruszyła 2 Armia włoska. Na tym kierunku, przeciwnie do walk na południu, Włosi zostali zaskoczeni postępowaniem wojsk przeciwnika, gdyż mające walczyć w Słowenii oddziały jugosłowiańskie złożone tu głównie z Chorwatów nie stawiały oporu a wprost przeciwnie, poddawały się i witały wojska włoskie jak wyzwolicieli a nawet otwierały ogień do innych jednostek armii jugosłowiańskiej. Tylko jednostki wojskowe złożone z Serbów stawiały zacięty opór. Jugosłowiańska 7 Armia po prostu się rozpadła i część żołnierzy zwyczajnie rozeszła się do domów. W wyniku działań niemiecko-włoskich doszło do okrążenia części wojsk i w mieście Delnice przed Włochami skapitulowało 30.000 żołnierzy przeciwnika. Posuwając się wzdłuż brzegu morza włoski korpus zmotoryzowany zajął: Denis, Szybenik, Senj a 16 kwietnia zajęli Split, praktycznie bez oporu wroga. Jednocześnie jeszcze 11 kwietnia Włosi dokonali desantu morskiego na wyspę Krk. Już po kapitulacji Jugosławii 18 kwietnia żołnierze włoscy zajęli Mostar i dotarli do Dubrownika, gdzie napotkali swych kolegów działających z przeciwnego kierunku oraz Niemców. W ten sposób praktycznie całe wybrzeże Jugosławii zajęli Włosi, choć nie ulega wątpliwości, że głównym pogromcą armii jugosłowiańskiej byli Niemcy.