Długość całkowita: 209 mm Średnica (dół): 105 mm Średnica (góra): 90 mm Wykonana z mosiądzu łuska naboju rozdzielnego ładowania z zapłonnikiem dennym, uderzeniowym, wkręcanym w jej dno.
Czytaj więcej: Łuska armatohaubicy 25-funtowej Mk. II (technika)
Niezmordowany tropiciel polskich zabytków we Włoszech pan Krzysztof Piotrowski, poinformował mnie o kolejnym cennym znalezisku. 2 kwietnia 2018 r. odkrył wraz ze swym synem, kolejne elementy polskiej haubicy 100 mm wz.14/19 użyte przez Włochów do stworzenia nowej wersji własnego działa 105/22 mod.14/61. Zabytek znajduje się w miasteczku Castelforte, położonym w regionie Lacjum.
Czytaj więcej: Odnalezienie kolejnego polskiego zabytku w Lacjum, 2 kwietnia 2018 r.
Osobiście dość długo nie wiedziałem, że na uzbrojeniu WP w okresie międzywojennym znajdowały się działa górskie inne niż francuskie Canon de 65 M (montagne) modele 1906, czyli działo górskie kalibru 65 mm wz.06. Zresztą nie ja jeden, bo sprawdziłem np. w Wikipedii i tam w typach polskich dział nie wymieniona jest haubica 100 mm wz.16. Tym bardziej więc ta historia dla wielu osób może okazać się ciekawa.
Czytaj więcej: Polska 100 mm wz.16 haubica górska (technika).
14 sierpnia 2017 r. dokonano cennego odkrycia. Są to elementy polskiej haubicy 100 mm wz.14/19 użyte przez Włochów do stworzenia nowej wersji własnego działa 105/22 mod.14/61.
Czytaj więcej: Odnalezienie cennego zabytku w Abruzzo 14 sierpnia 2017 r.
Haubica polowa 100 mm wz.14/19.P., nie stała się pod względem liczebności najważniejszym działem Wojska Polskiego (WP) przed wybuchem wojny, ale odgrywała ważną rolę w polskiej artylerii lekkiej. Plan modernizacji WP zakładał, że w każdym pułku artylerii lekkiej (pal), miały znajdować się po dwa dywizjony wyposażone w te działa. Tuż przed wybuchem wojny na 31 pułków artylerii lekkiej w 20 (1, 3, 6, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 18, 22, 24, 25, 26, 28, 29, 30, 31 pal) jeden dywizjon posiadał haubice 100 mm a dwa dywizjony armaty 75 mm, a w jednym pułku (23 pal) były trzy dywizjony 75 mm armat i jeden dywizjon haubic 100 mm. Po dwa dywizjony haubic 100 mm miało 9 pułków ( 2, 4, 5, 7, 8, 17, 20, 21, 27 pal) natomiast jeden pułk (19 pal) miał dwa dywizjony armat i dwa haubic. Dodajmy, że numery pal odpowiadały numerom czynnych dywizji piechoty do których należały (z wyjątkiem 31 pal, który był jednostką mobilizacyjną. Po mobilizacji dodatkowo haubice 100 mm znalazły się między innymi w jednym dywizjonie 32 pal należącym do 33 DP rezerwowej i 33 pal z 35DP rezerwowej. W niektórych źródłach pojawia się informacja, że mobilizacyjne 52 i 62 dywizjony, które weszły w skład 38 pal z 38 DP rezerwowej uzbrojone były w haubice i dodatkowo wszedł w sklad 38 pal III dywizjon z 19 pal, lecz prawdopodobnie część baterii tego pułku uzbrojone było w armaty. Część autorów wymienia, że podczas mobilizacji powstało od 6 do 14 samodzielnych dywizjonów artylerii lekkiej i twierdzi się czasami, że uzbrojono je w haubice. Jednak część z wymienianych numerów tych dywizjonów znadujemy w dokumentach jako służące do formowania pal-ów dywizji rezerwowych, czyli przynajmniej część nie działała samodzielnie i nie w całości uzbrojone w haubice. Haubice wz.14/19 znajdowały się także w wieżach niektórych pociągów pancernych jak nr: 11, 12, 14, 15, 52, 53, 54 i 55, w których razem było 13 haubic tego typu a kilka dalszych znajdowało się w zapasie w wagonach rezerwowych. Ponadto 9 haubic 100 mm zainstalowanych było na okrętach Flotylli Rzecznej stacjonującej w Pińsku, a mianowicie na okrętach: ORP Kraków, ORP Wilno, ORP Zuchwała, ORP Zaradna i ORP Zawzięta. Reasumując w kampanii wrześniowej mogło wziąć udział ok. 580 haubic wz.14/19.
Czytaj więcej: Haubica polowa 100 mm wz.14/19.P. Uzbrojenie Wojska Polskiego (technika).