Sierżant brytyjskiej 1 Dywizji Spadochronowej rok 1944 (mundur).

Z przebiegu bitwy o Kretę Alianci wyciągnęli zupełnie odmienne wnioski niż Niemcy. Hitler poniesione straty uznał za nie do zniesienia i obwieścił koniec wojsk spadochronowych. Alianci tymczasem zauważyli samodzielnie odniesiony sukces desantu spadochronowego oraz szybowcowego i uznali tę formę walki za nowoczesną i obiecującą. Gdy więc w Niemczech jednostki spadochronowe stopniowo zmieniły się w elitarną piechotę, to na zachodzie z dużym rozmachem rozbudowywano wojska powietrzno-desantowe.

Jednak powstanie 1 Dywizji Spadochronowej (1st Airborne Division) miało głębsze korzenie. Pod wrażeniem pierwszych sukcesów niemieckich wojsk powietrzno-desantowych podczas bitwy o Francję w 1940 r., a w tym zdobycia fortu Eben-Emael, Winston Churchill skierował do War Office (wydział rządu brytyjskiego odpowiedzialnego za administrację armii brytyjskiej) list z poleceniem zbadania możliwości stworzenia wojsk spadochronowych w sile 5.000 żołnierzy. W rezultacie 22 czerwca 1940 r. zmieniono 2 Batalion Komandosów (No 2 Commando – później w to miejsce powstał inny batalion) w jednostkę spadochronową co stało się początkiem brytyjskich wojsk powietrzno-desantowych. Dnia 11 listopada batalion ten przemianowano na 11th Special Air Service Battalion. Pierwsza akcja przypominała właśnie akcję komandosów, gdyż jedynie 38 żołnierzy batalionu wzięło udział w Operacji Colossus 10 lutego 1941 r. mającej na celu zniszczenie akweduktów wodnych we Włoszech. Akwedukty wysadzono, ale odwrót się nie powiódł i Anglicy dostali się do niewoli, przy stracie jednego zabitego. W Anglii operację uznano za sukces, który był podstawą decyzji o dalszej rozbudowie wojsk spadochronowych. Szefowie sztabów i Winston Churchill dnia 31 maja 1941 r. przyjęli ustalenia, o utworzeniu 10.000 wojsk powietrzno-desantowych w tym dwóch brygad spadochronowych, jednej ulokowanej w Anglii a drugiej na Bliskim Wschodzie. Następnie 11 batalion przemianowano na 1st Parachute Battalion (1 Batalion Spadochronowy), który wraz z nowo powstałymi batalionami 2 i 3, utworzyły 1st Parachute Brigade (1 Brygadę Spadochronową). W październiku 1941 r., Frederick Browning awansowany został na generała-majora i dowódcę wszystkich wojsk powietrzno-desantowych.

W nocy 27 na 28 lutego 1942 r. kompania C z 2 Batalionu Spadochronowego pod dowództwem majora Johna Frosta, zrzucona została we Francji w ramach operacji Biting znanej też jako rajd na Brunrval. Lądowanie odbyło się kilka kilometrów od celu ataku, którym była nadmorska willa przy której Niemcy umieścili najnowszą stację radiolokacyjną Würzburg. Spadochroniarze po krótkiej walce w której zabili kilku Niemców opanowali instalację. Wymontowano z niej kilka istotnych elementów a co można było to zniszczono lub uszkodzono. Spadochroniarze wraz z częściami radaru i porwanym niemieckim technikiem radarowym przedarli się na plażę, gdzie zabrani przez lekkie jednostki udali się do Anglii. Nie wszystko poszło tak gładko jak ten opis, ale akcję tę opiszemy w osobnym artykule. Rajd był sukcesem okupionym stratą 2 zabitych, 6 rannych i 6 wziętych do niewoli. Pozwolił jednak angielskim specjalistom ocenić stopień rozwoju niemieckiej techniki radarowej i opracować środki zaradcze. Zgodnie z przewidywaniami Browninga niepodważalny sukces tej operacji podniósł morale jego wojsk i zdecydował o ich dalszym rozwoju.

W lipcu 1942 r. rozpoczęto formowanie drugiej brygady a listopadzie 1943 r. powstała trzecia. W trakcie 1942 r. na Bliskim Wschodzie uformowano czwartą brygadę. 1 Brygada Spadochronowa wzięła udział w operacji Torch w dniach 8-16 listopada 1942 r., lądowania Aliantów w Afryce Północnej. Ponadto 19 listopada 1942 r. przeprowadzono operację Freshman, która zakończyła się katastrofalnie dla 30 przerzucanych szybowcami żołnierzy. Celem operacji były znajdujące się w Norwegii zakłady Vemork Norsk Hydro, produkujące ciężką wodę mogącą posłużyć Niemcom do produkcji broni atomowej. Niestety w wyniku złych warunków pogodowych i nawigacyjnych szybowce i jeden samolot holujący rozbiły się a żołnierze o ile nie zginęli od razu zostali później zamordowani w wyniku rozkazu Hitlera nakazującego zabijanie angielskich komandosów zaraz po wzięciu do niewoli.

Jeszcze w kwietniu 1943 r. dowódca 1 Brygady Spadochronowej Hopkinson został awansowany do stopnia generała-majora (major-general) i wyznaczony na dowódcę dywizji. Nowa 1st Airborne Division została przeniesiona z Anglii i brała udział w działaniach pomocniczych w obszarze Morza Śródziemnego. Tu dołączyły do niej 1 i 4 brygada. Podczas lądowania i walk Aliantów na Sycylii 1 Brygada Spadochronowa wykonała operacje: Turkey Buzzard, Ladbroke oraz Fustian w celu zajęcia i utrzymania ważnych mostów. Pierwsi lądowali specjaliści z 21st Independent Parachute Company (Pathfinders) by oznaczyć strefy lądowania. Główne siły brytyjskie lądowały za pomocą szybowców desantowych. Ich najważniejszym celem było zajęcie mostu Ponte Grande, nad rzeką Anape na południe od Syrakuz. Silny wiatr (do 72 km/h) bardzo utrudnił lądowanie i rozproszył szybowce. Jedynie 12 ze 147 szybowców wylądowało w wyznaczonych miejscach a aż 69 wpadło do morza. Jednak pluton z pułku South Staffordshire Regiment wylądował dokładnie w wyznaczonym miejscu i zajął most Ponte Grande a zaraz odparł kontratak. Inni spadochroniarze kierując się na odgłos walk zaczęli dołączać do kolegów. O godzinie 18.30 już 89 spadochroniarzy trzymało most. Na drugi dzień o godzinie 11.30 szturm na obrońców rozpoczął dowodzony przez pułkownika Francesco Ronco 75 pułk piechoty z 54 Dywizji Piechoty „Napoli” przy wsparciu artylerii. O godzinie 15.30 Brytyjczycy zostali zmuszeni do poddania się, lecz było to jedynie 45 minut przed nadejściem czołowych oddziałów brytyjskiej 5 Dywizji Piechoty. Włosi nie zdołali wysadzić mostu, gdyż spadochroniarze usunęli ładunki wybuchowe W chwili kapitulacji Włoch 1 Dywizja Spadochronowa wzięła udział w zajęciu i zabezpieczeniu portów Tarent i Bari, udostępnionych przez kapitulujących Włochów, ale spadochroniarze zostali dowiezieni tam drogą morską. Dywizja wróciła do Anglii w grudniu 1943 r., ale bez 2 brygady, którą usamodzielniono.

Podczas walk we Włoszech dowódcą dywizji został gen. Ernest Down, gdyż poprzedni dowódca zmarł w wyniku odniesionych ran. Jednak po powrocie do ojczyzny Down został wysłany do Indii w celu nadzorowania organizacji nowej dywizji spadochronowej (44th Indian Airborne Division). Nowym dowódcą 1 Dywizji Spadochronowej został generał-major Roy Urquhart. Browning tymczasem został dowódcą brytyjskiego Korpusu Wojsk Spadochronowych.

Podczas operacji Market-Garden angielską dywizję miała wspierać polska 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa. Sama operacja jest tematem osobnego artykułu. Dla brytyjskiej dywizji straty w tej operacji były katastrofalne. Po operacji z 10.000 żołnierzy wysłanych do Holandii do linii wróciło zaledwie 2.200. Czwartą brygadę rozwiązano a jej ocalałych żołnierzy wcielono do pierwszej. Mimo to zdecydowano o reorganizacji i uzupełnieniu stany dywizji. Nie ukończono jednak tego przed końcem wojny. W maju 1945 r., dywizja wysłana została do Norwegii w celu rozbrojenia Niemców a po powrocie do Anglii w listopadzie 1945 r., dywizja została rozwiązana.