Pierwszy pododdział żandarmerii (kompania bezpieczeństwa) powstał już na początku września 1941 r. w Tatiszczewie. Powołany do celów ochrony i służby wartowniczej składał się z czterech plutonów oraz sekcji śledczej.
Stowarzyszenie PSZnZ
Tekst i zdjęcia: Jurek Szcześniak
Wkrótce szef sztabu PSZ w ZSRS płk dypl. Leopold Okulicki zarządził utworzenie Wojskowej Policji Polowej (WPP) oraz określił jej tymczasowe struktury. W oparciu o te wytyczne powołano do życia 1 pluton WPP przy dowództwie PSZ (Buzułuk), po jednym plutonie przy 5 D.P. (Tatiszczewo) i 6 D.P. (Tockoje) oraz Ośrodku Zapasowym Armii (Tockoje). Do WPP powoływani byli przedwojenni żandarmi, funkcjonariusze Policji Państwowej oraz Straży Granicznej ukrywający dotychczas przed Sowietami swoją przynależność służbową. W tym początkowym okresie (do czasu nadejścia sortów brytyjskich), żołnierze WPP nie posiadali jednolitego umundurowania. Tak jak w przypadku wszystkich jednostek PSZ w ZSRS dysponowali mieszaniną zniszczonych rzeczy cywilnych, umundurowania sprzed września 1939 roku oraz pochodzącego z magazynów sowieckich. Spośród pozostałych żołnierzy i służb wyróżniała ich jedynie nakładana na lewe przedramię opaska (koloru żółtego z nałożonymi czerwonymi literami WPP, wymiar: 22 cm x 8 cm). W momencie powstania plutony WPP nie posiadały uzbrojenia. Pod koniec września 1 pluton WPP otrzymał 16 karabinów sowieckich (prawdopodobnie karabiny Mosin wz. 91/30 lub samopowtarzalne SWT wz. 40).
1) Prezentowany na zdjęciach żołnierz ubrany jest w kurtkę zimową armii sowieckiej (watnik wz. 32, potocznie: tiełogriejka), bez naramienników spiętą polskim pasem główny wz. 31, sukienne spodnie cywilne, nieznanego pochodzenia, wykonane ze skóry, buty z cholewami. Na przedramię nałożona opaska WPP. Na głowie sowiecka czapka zimowa, tzw. uszanka z nałożonym przechowanym przez okres niewoli orłem wz. 19. Czapki uszanki, po raz pierwszy, pojawiły się w użyciu w latach 1918-1919, w antybolszewickiej armii adm. Aleksandra Kołczaka. W kwietniu 1940 roku zastąpiły zimową wersję budionówki. Wykonywane dla oficerów różniły się od żołnierskich zastosowaniem naturalnego kożuszka lub karakułów. Na zdjęciach pochodzących z zimy 1941/1942, wykonanych w miejscach formowania PSZ w ZSRS, daje się zauważyć mnogość ich rodzajów, różniących się między sobą tak wzorem jak i użytym materiałem.
Na poniższym zdjęciu wkradł się przez nieuwagę błąd, ale jest to dobra okazja do podkreślenia tego z czego wiele osób nie zdaje sobie sprawy. W Armii Polskiej w ZSRR, a później także w 2 Korpusie Polskim generała Andersa, salutowano pełną dłonią a nie dwoma palcami jak obecnie czy w okresie przedwojennym.
2) Prezentowany na zdjęciach żołnierz ubrany jest w kurtkę zimową armii sowieckiej (watnik wz. 32, potocznie: tiełogriejka), bez naramienników, spiętą cywilnym paskiem oraz cywilne spodnie sukienne. Na nogach sowieckie trzewiki oraz improwizowane owijki sukienne. Na przedramię nałożona opaska WPP. Na głowie polska polowa rogatywka sukienna wz. 37 z przechowanym przez okres niewoli orłem wz. 19. Uwaga: Ze względu na brak bliższych danych krój umieszczonych na opasce liter jest „przypadkowy”.
Czytaj więcej na Facebook o Stowarzyszeniu Polskie Siły Zbrojne / Per saperne di più
Jeśli chcesz odwiedzić stronę Facebook Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne, kliknij na przycisk powyżej.
Czytaj więcej na stronie WWW Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne / Per saperne di più
Jeśli chcesz odwiedzić stronę WWW Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne, kliknij na przycisk powyżej.
Podstawa prawna: Artykuł ma zadania dydaktyczno-naukowe i ma na celu krzewienie wiedzy oraz analizę krytyczną, w dążeniu do wyjaśnienia wszystkich faktów. Autor zastrzega sobie stosowanie form dozwolonego użytku publicznego, jak np. prawo cytatu. Jednakże wszystkie osoby, które uznałyby się za pokrzywdzone, autor prosi o kontakt, w celu wyjaśnienia i ewentualnego usunięcia dzieł, które byłyby objęte prawami własności.