Na zdjęciach żołnierze z Powietrznej Kompanii Łączności wyposażeni w przenośną, plecakową radiostację nadawczo-odbiorczą Wireless Set No. 18.
Autor: Jurek Szcześniak
Zdjęcia udostępniło SRH PSZ
Produkowana w trzech wersjach radiostacja (na zdjęciach wersja Mk. III), zaprojektowana została przez wytwórnię Pye Ltd., w 1940 roku. Radiostacje tego typu służyły komunikowaniu się na krótkich dystansach, pomiędzy dowództwami batalionów i kompanii. Umożliwiały utrzymywanie łączności emisjami AM i CW (nadawanie sygnałów głosem za pomocą mikrofonu oraz przy pomocy Morse’a). Pracowały na falach średnich 50-33,3 metrów, w zakresie 6-9 MHz. Możliwe było dostrajania kilku takich radiostacji do częstotliwości jednej z nich i praca w sieci.
Zasięg radiostacji WS No. 18 uzależniony był od rodzaju pracy, typu zastosowanej anteny, wreszcie warunków pogodowych i terenowych. Zasięg łączności głosowej: od 1,6 do 8 km, zasięg przy użyciu klucza telegraficznego: od 3 do 16 km. Zastosowane zasilanie bateryjne, zapewniało nieprzerwaną pracę urządzenia (przy stosunku nadawania do odbioru 1:3), przez 8-12 godzin.
Odbiornik (na górze) i nadajnik (na dole) zainstalowane są w metalowej obudowie o wymiarach: 43x25x20 cm. Obudowa wyposażona jest w ułatwiające przenoszenie radiostacji szelki nośne oraz pas biodrowy. Posiada również charakterystyczny, składany pokrowiec brezentowy z klapami. Zabezpiecza on urządzenia przed zanieczyszczeniami i opadami atmosferyczny, zarówno podczas eksploatacji jak i w czasie gdy nie są używane. Ciężar radiostacji z baterią: 13 kg.
Akcesoria takie jak: słuchawki, ręczny mikrofon, klucz telegraficzny przenoszono w torbie-chlebaku (tzw. Satchel signal). Ciężar akcesoriów: 2,3 kg.
Na zdjęciach dobrze widoczne są elementy standardowej składanej anteny prętowej (18 sztuk / 12 elementów podstawowych, 6 zapasowych), zamocowane na bocznych oraz tylnej ściance obudowy. Po złożeniu antena mocowana była z boku obudowy, po lewej stronie. W przypadku pracy w ukryciu stosowano antenę rozwijaną na ziemi (izolowany odcinek linki antenowej). Dla zwiększenia zasięgu możliwe było również podłączanie do radiostacji poziomych anten drutowych. W prezentowanym egzemplarzu radiostacji zwraca uwagę podłączona kablem antena mocowana na górnej ściance obudowy, osadzona w uchwycie (Aerial Base No. 10), stosowanym przy radiostacjach WS No. 19, 22, 62, 68 i w pojazdach. Jest to trzyczęściowa antena typu „F”, przeznaczona pierwotnie dla niewielkiej radiostacji przenośnej WS No. 38, stosowana z powodzeniem także przy innych tego typu urządzeniach. Wykonana ze stali antena była mosiądzowana i malowana farbą w barwie khaki. Egzemplarze wytwarzane przez wytwornie angielskie były łączone w całość poprzez wsuwanie jednego elementu w drugi. W przypadku produkcji kanadyjskiej (taka na zdjęciach), elementy te skręcano. Po rozłożeniu anteny jej elementy składowe przechowywano w podłużnym, brezentowym pokrowcu.
Jurek Szcześniak SRH PSZnZ
Za pomoc w realizacji prezentacji dziękuję Jarkowi Kaleczycowi oraz Witkowi Zakrzewskiemu.
Czytaj więcej na Facebook o Stowarzyszeniu Polskie Siły Zbrojne / Per saperne di più
Jeśli chcesz odwiedzić stronę Facebook Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne, kliknij na przycisk powyżej.
Czytaj więcej na stronie WWW Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne / Per saperne di più
Jeśli chcesz odwiedzić stronę WWW Stowarzyszenia Polskie Siły Zbrojne, kliknij na przycisk powyżej.
Podstawa prawna: Artykuł ma zadania dydaktyczno-naukowe i ma na celu krzewienie wiedzy oraz analizę krytyczną, w dążeniu do wyjaśnienia wszystkich faktów. Autor zastrzega sobie stosowanie form dozwolonego użytku publicznego, jak np. prawo cytatu. Jednakże wszystkie osoby, które uznałyby się za pokrzywdzone, autor prosi o kontakt, w celu wyjaśnienia i ewentualnego usunięcia dzieł, które byłyby objęte prawami własności.