Żołnierz nowozelandzki z Krety. Maj roku 1941 (mundur).

Bitwa o Kretę nigdy nie przestanie być obiektem fascynacji i dywagacji, co by było gdyby… Gdyby np. co by było gdyby, ppłk Andrew wykazał się bitnością i inicjatywą i nie wydał wieczorem 20 maja 1941 r. rozkazu odwrotu dla swojego 22 batalionu, co doprowadziło do utraty kluczowego dla wydarzeń lotniska Maleme.

22 batalion należał do 2 Dywizji Nowozelandzkich Sił zbrojnych (2nd New Zealand Division). Dywizja została uformowana na początku II WW. Przez większość swego istnienia była dowodzona przez generała Bernarda Freyberga (Lieutenant-General Sir Bernard Freyberg). Po trałmatycznych przeżyciach z ewakuacji z Grecji kontynentalnej na wyspę Kretę. Dowódca tej dywizji został dowódcą obrony Krety i miał pod rozkazami oprócz niepełnej nowozelandzkiej 2 Dywizji także, także australijską 19 i brytyjską 14 brygadę piechoty, jak też grecką 5 Dywizję Piechoty „Kreta”. Większość broni ciężkiej i sprzętu oddziały te utraciły podczas ewakuacji z Grecji. Przebieg bitwy o Kretę jest dość szeroko opisywany w wielu artykułach i książkach. Jednak jako, że był to jeden z punktów zwrotnych historii, obowiązkowo zostanie też opisany w osobnym artykule na www.army1914-1945.pl. Tymczasem polecamy artykuł o desancie na Kretę z punktu widzenia włoskiego:

Czytaj o włoskim desancie na Krecie

Pomimo, że Nowozelandczycy w wielu wypadkach walczyli bardzo dzielnie musieli się wycofać i w wyniku sromotnej klęski na Krecie i kolejnej ewakuacji doznała następnego upokorzenia. Następnie 2 Dywizja nowozelandzka walczyła w kampanii na Pustyni Zachodniej i odegrała znaczącą rolę w drugiej bitwie pod El Alamein przyczyniając się do klęski wojsk niemiecko-włoskich. Uczestniczyła w pościgu aż do Tunezji w szeregach 8 Armii brytyjskiej. W końcu 1943 r. wylądowała we Włoszech i uczestniczyła w działaniach wzdłuż wybrzeża Adriatyku, jednak pod koniec tego roku działania utknęły tam w martwym punkcie. Na początku 1944 r. dywizja tworzy zalążek Nowozelandzkiego Korpusu (New Zealand Corps). Stoczyła dwie krwawe bitwy, próbując bezskutecznie przełamać Linię Gustawa pod Monte Cassino. W 1944 r. uczestniczyła jeszcze w walkach na Linii Gotów i w wiosennej ofensywie w północnych Włoszech, która doprowadziła do kapitulacji wojsk niemieckich w tym kraju w maju 1945 r. Na koniec dywizja wkroczyła do Triestu by zapobiec zajęciu tego miasta przez siły Josipa Broz Tito. Po powrocie do Nowej Zelandii część sił dywizji została wyznaczona do działań okupacyjnych w Japonii. Jeszcze w 1945 r. dywizja uległa powojennym redukcjom sił zbrojnych.