Prezentowany lotnik ubrany jest w nałożony na mundur (kurtka typu frencz/spodnie), płaszcz sukienny dla szeregowych i podoficerów, bez naramienników, z guzikami brytyjskimi. Na głowie hełm stalowy Mk. II w kolorze niebieskoszarym lub okrągła czapka garnizonowa z czarnym daszkiem oraz orłem lotniczym (wz. 36), tłoczonym z blachy. Koszula jasnoniebieska, krawat czarny, szalik i rękawiczki w barwie niebieskoszarej. Na nogach czarne sznurowane półbuty. Oporządzenie parciane RAF (pas, kabura, ładowniczka) oraz smycz do broni w kolorze niebieskoszarym.

 

Na szczególną uwagę zasługuje sposób rozmieszczenia oznak oraz stopni polskich i brytyjskich. 

 

Wykonane z taśmy w kolorze złotym oznaczenia stopni polskich znajdują się na niewielkich sukiennych patkach umieszczonych na klapach kołnierza. Na rękawach płaszcza rozmieszczono natomiast (patrząc od góry): naszywki „Poland” - w wersji haftowanej jasnoniebieską nicią (w użyciu były także naszywki haftowane srebrnym bajorkiem lub drukowane), brytyjskie mewki lotnicze (stosowane tylko w przypadku szeregowych i podoficerów), wykonane z metalu w kolorze złota korony króla umocowane na podkładce z tkaniny w barwie czerwonej wraz z brytyjskimi podoficerskimi winklami stopnia funkcyjnego (patrz dalej) - starszy sierżant/Flight Sergeant.

 

Lotnik trzyma w ręku przeznaczoną do transportowania spadochronu, wykonaną z grubego drelichu torbę, użytą w tym wypadku do przenoszenia rzeczy osobistych.

 

W Royal Air Force funkcjonowały dwa rodzaje stopni (ponieważ PSP były częścią RAF zasada ta obowiązywała również Polaków): 

 

1) stopień funkcyjny - związany z pełnioną przez danego lotnika funkcją (np. dowódca eskadry, dywizjonu), przyznawany na okres pełnienia obowiązków,

2) stopień stały - związany z osobą lotnika. 

 

W przypadku, gdy stopień funkcyjny był wyższy od stopnia stałego, przed stopniem funkcyjnym dodawano słowo "Acting" (np. Acting Squadron Leader).

 

Uwaga: Najniższym brytyjskim stopniem, jaki nosił żołnierz personelu latającego był stopień Sergeant’a (fakt ten nie miał przełożenia na jego polski stopień). W przypadku pilotów stopień ten uzyskiwano po ukończeniu szkoły typu Service Flying Training School, a w wypadku pozostałego personelu latającego (nawigatorów, radiotelegrafistów, bombardierów, strzelców), po zakończeniu szkolenia w danej specjalności.

 

Za merytoryczne wsparcie prezentacji dziękuję Jarkowi Kaleczycowi (na zdjęciach) oraz Tomkowi Miłko.