Tymczasem w 1935 r. gdy zaczęto rozbudowywać nowy Wehrmacht, nie istniały żadne duże jednostki kawalerii a po Reichswehrze odziedziczył on co prawda 13 pułków kawalerii, ale pułki te w wyniku planów mobilizacyjnych Reichswehry nie byłyby użyte w całości, czyli praktycznie straciłyby swoją wartość jako kawaleria. W wypadku mobilizacji pułki miały odkomenderować do dywizji piechoty przewidziane dla nich oddziały rozpoznawcze kawalerii co wymusiłoby podczas rzeczywistej wojny organizację kawalerii z rezerw (których Reichswechra zgodnie z traktatami nie powinna mieć) lub od podstaw. Mimo zmian organizacyjnych w nowym Wehrmacht liczba pułków do wybuchu wojny się utrzymała a nie malała jak niektórzy twierdzą. W 1935 r. 4 Pułk Jazdy przeformowano w pułk pancerny, ale już w 1936 r. w to miejsce utworzono pułk kawalerii w Olsztynie. w 1938 r. 6 szwadronów włączonych do Wehrmacht z armii austriackiej odtworzono 11. Pułk Kawalerii. Dywizje lekkie tworzono w ramach kawalerii i często z kawalerii, ale nie powodowało to redukcji pułków czysto konnych. Ponadto pułki konne zostały wzmocnione i zmodernizowane. Zrezygnowano z ich rozdzielania na oddziały rozpoznawcze dywizji piechoty w wypadku wybuchu wojny i miały działać w całości jako pułki. Zmieniły w ten sposób swój charakter z pułków konnych (Reiterregiment) na pułki kawalerii (Kavallerie-Regiment). W związku z tym w niemieckich pułkach piechoty niezależnie utworzono konne plutony zwiadowcze istniejące już w czasie pokoju. w 1938 r. ze szwadronów przejętej armii austriackiej utworzono 11. Pułk Kawalerii. Pułki kawalerii przydzielono niezmotoryzowanym korpusom armijnym. Ich zadania miały polegać na udzielaniu wsparcia oddziałom rozpoznawczym dywizji piechoty lub piechoty górskiej. W ten sposób były to tradycyjne jednostki "Truppenkavallerie" operujące w ramach ogólnowojskowego korpusu armijnego. W takiej atmosferze odbudowy kawalerii w Prusach Wschodnich utworzono przed wojną od nowa pierwszy związek taktyczny kawalerii Wehrmachtu. W jego skład włączono stacjonujące tam 1 i 2 pułk kawalerii. Związek taktyczny miał charakter eksperymentalny, bo dzięki niemu miano sprawdzić czy użycie jednostek kawalerii podczas nowoczesnej wojny jest możliwe – czyli czy trzeba organizować kolejne takie jednostki. Kawaleria była więc w rozbudowie a nie w likwidacji. Oczywiście nie było mowy by kawaleria uzyskała priorytet. Miała ją broń pancerna. Większość niemieckich oficerów już nie chciała słyszeć o kawalerii ale musiano się liczyć z postawą dowództwa kawalerii w wyniku czego w ramach kawalerii powstały dywizje lekkie, będące tak naprawdę dywizjami zmechanizowanymi jak i omawiana eksperymentalna brygada kawalerii. Na dodatek do wybuchu wojny brygada ta nie uzyskała pełnego stanu etatowego. Nie posiadała jeszcze kompanii przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz kompanii łączności. W dywizjonie artylerii można było użyć tylko dwie baterie. Ponadto niekompletne były służby zaopatrzeniowe. Dowodzi to niskiego priorytetu tej jednostki. 

 

I cóż się stało podczas wojny? Czy po kampanii wrześniowej Niemcy zlikwidowali brygadę? Nie! Wprost przeciwnie. Uznano, że brygada sprawdziła się podczas kampanii w Polsce i już 25 października 1939 r. utworzono 1. Dywizję Kawalerii. To informacja dla tych, którzy tak łatwo negują sens posiadania kawalerii przez Wojsko Polskie w 1939 r. Późniejsza niemiecka propaganda oskarżająca nas o „szarże na czołgi” wywarła piętno na lata późniejsze i obecny stan niektórych umysłów.

 

Ktoś powie, że przecież tę dywizję zlikwidowano i na przełomie 1941-42 przekształcono w dywizję pancerną (24. Panzer-Division). Ma to być dowód nieprzydatności kawalerii. Likwidacja dywizji jest faktem niepodważalnym, lecz trzeba wziąć pod uwagę okoliczności. Podczas błyskawicznego natarcia w Rosji niemiecka 1.DK walczyła w ramach 2. Grupy Pancernej Guderiana. O dziwo w zasadzie utrzymała tępo natarcia i nie to było problemem. Problemem była nędza na wschodzie i taktyka Rosjan pozostawiania "spalonej ziemi". Okazało się, że powstały ogromne problemy w zaopatrzeniu w wyżywienie zgromadzonych w jednym miejscu 17.000 dobrych kawaleryjskich koni, które też byleczego jeść nie powinny. Niedożywienie spowodowało szybki spadek wartości bojowej dywizji, aż w końcu kawalerzyści sami poprosili o przekształcenie ich w dywizję pancerną. Wcześniej tego nie doświadczono bowiem podczas kampanii wrześniowej 1939 r. problemów z paszą nie było. 24. Panzer-Division w swoim Truppenkennzeichen (wskaźniku/identyfikatorze) aż do 1943 r. miała konia na pamiątkę swoich kawaleryjskich tradycji (później znak uproszczono).

 

Gdy jednak przyszły ciężkie czasy Niemcy ponownie poczęli organizować brygady kawalerii i na początku 1944 r. utworzyli 3 i 4 brygadę kawalerii niemieckiej (pomijam tu kozaków). Zwyczajnie brakowało paliwa i sprzętu motorowego a kawaleria okazała się doraźnym sposobem na posiadanie jednostek o podwyższonej manewrowości. Organizacja niemieckich brygad w 1944 r. omówiona jest w osobnym artykule.